Nie da się zapomnieć Twojego życia...

Nie da się zapomnieć Twojego życia...!!! Niczym Anioł pojawiłaś się w moim życiu. Miałaś wówczas 9 miesięcy, spędzonych przy boku swej biologicznej matki, kobiety na życiowym wówczas zakręcie. Pojawiłaś się kruszynko taka maleńka... Oczęta zbiegały Ci się u noska, by zaraz potem figlarnie strzelić ku uszom.... Maleńkiej główki nie zdobił prawie żaden włos, a już kilka lat później zazdrościłam Ci warkocza grubości mej ręki. Z rozczuleniem wspominam Twoje pierwsze kroki i dziecięce "siamasiam" (przepraszam) i "posiłaki" (kosi-łapki).
Ten blog to miejsce Twoje i moje. Miejsce pamięci o Tobie i miejsce oswajania śmierci i żałoby. To także miejsce mojej walki z izolacją żałobnika i jego samotnością wśród ludzi. Miejsce, w którym uczę się żyć na nowo..., inaczej, bo BEZ CIEBIE.

sobota, 3 grudnia 2011

2011.10.18 - Patrzę w niebo i widzę Ciebie....



Patrzę w niebo i widzę Ciebie....
I tak bardzo mi Ciebie brakuje....

A najtrudniej jest mi ukryć ból.
I bezradność....





Duszo Moja Kochana...

Tak wiele Twoich łez widziałam podczas choroby...
Moje serce płakało razem z Tobą....
Już nie płaczesz, prawda...?

Ból i cierpienie nie są już Twoim udziałem...
Tylko radość...
Wieczna radość...



Kocham Cię..... Mama

Autor: o
Etykiety: , , , , , ,

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)